"گر خون دلی بیهوده خوردم..."

گر خون دلی بیهوده خوردم، خوردم

چندان که شب و روز شمردم ، مردم

آری، همه باخت بود سر تا سر عمر

دستی که به گیسوی تو بردم، بردم

-هوشنگ ابتهاج 

"بوسه..."

گفتمش

شیرین ترین آواز چیست؟

چشم غمگینش به رویم خیره ماند

قطره قطره اشکش از مژگان چکید

لرزه افتادش به گیسوی بلند

زیر لب غمناک خواند

ناله زنجیرها بر دست من

گفتمش

آنگه که از هم بگسلند

خنده تلخی به لب آورد و گفت

آرزویی دلکش است اما دریغ

بخت شورم ره برین امید بست

و آن طلایی زورق خورشید را

صخره های ساحل مغرب شکست

من به خود لرزیدن از دردی که تلخ

در دل من با دل او می گریست

گفتمش

بنگر در این دریای کور

چشم هر اختر چراغ زورقی ست

سر به سوی آسمان برداشت گفت

چشم هر اختر چراغ زورقی ست

لیکن این شب نیز دریا یی ست ژرف

ای دریغا ش یروان! کز نیمه راه

می کشد افسون شب در خواب شان

گفتمش

فانوس ماه

می دهد از چشم بیداری نشان

گفت

اما در شبی این گونه گنگ

هیچ آوایی نمی آید به گوش

گفتمش

اما دل من می تپد

گوش کن اینک صدای پای دوست

گفت

ای افسوس در این دام مرگ

باز صید تازه ای را می برند

این صدای پای اوست

گریه ای افتاد در من بی امان

در میان اشک ها پرسیدمش

خوش ترین لبخند چیست؟

شعله ای در چشم تارکش شکفت

جوش خونن در گونهاش آتش فشاند

گفت

لبخندی که عشق سربلند

وقت مردن بر لب مردان نشاند

من ز جا برخاستم

بوسیدمش

"در من کسی پیوسته می گرید"

در من کسی پیوسته می گرید

این من که از گهواره با من بود

 این من که با من

 تا گور همراه است

 دردی ست چون خنجر یا خنجری چون درد

 همزاد ِ خون در دل ابری ست بارانی

 ابری که گویی گریه های قرن ها را در گلو دارد

 ابری که در منی کریز می بارد

 شب های بارانی

 او با صدای گریه اش غمناک می خواند

 رودی ست بی آغاز و بی انجام

 با های های گریه اش در بی کران ِ دشت می راند

 پیری حکایت گوست کز کودکی با خود مرا می برُد

در باغ های مردمی گریان

 اما چه باغی ؟ دوزخی کانجا

 هر دم گلی نشکفته می پژمرد

مرغی ست خونین بال

 کز زیر ِ پر چشمش

 اندوهناک ِ سنگباران هاست

 او در هوای مهربانی بال می آراست

- کی مهربانی باز خواهد گشت ؟

 - نه ، مهربانی

 آغاز خواهد گشت از عهد ِ آدم

 تا من که هر دم غم بر سر ِ غم می گذارم

 آن غمگسار ِ غمگساران را به جان خواندیم

وز راه و بی راه

 عاشق وش از قرنی به قرنی سوی او راندیم

 وان آرزوانگیز ِ عیار

 هر روز صبری بیش می خواهد ز عاشق

 دیدار را جان پیش می خواهد ز عاشق

 وانگه که رویی می نماید

 یا چشم و ابرویی پری وار

 بازش نمی دانند نقشش نمی خوانند

 دل می گریزانند ازو چون وحشتی افتاده در آیینه ی تار !

 هرگز نیامد بر زبانم حرف ِ نادلخواه

اما چه گفتم ؟ هر چه گفتم ، آه

پای سخن لنگ است و دست واژه کوتاه است

 از من به من فرسنگ ها راه است

 خاموشم اما

 دارم به آواز ِ غم خود می دهم گوش

وقتی کسی آواز می خواند، خاموش باید بود

 غم داستانی تازه سر کرده ست

 اینجا سراپا گوش باید بود :

 - درد از نهاد ِ آدمیزاد است !

 آن پیر ِ شیرین کار ِ تلخ اندیش

 حق گفت ، آری آدمی در عالم ِ خاکی نمی آید به دست ، اما

 این بندی ِ آز و نیاز ِ خویش

هرگز تواند ساخت آیا عالمی دیگر ؟

 یا آدمی دیگر ؟ ...

- ای غم ! رها کن قصه ی خون بار !

چون دشنه در دل می نشیند این سخن اما

 من دیده ام بسیار مردانی که خود میزان ِ شأن ِ آدمی بودند

وز کبریای روح برمیزان ِ شأن ِ آدمی بسیار افزودند

 - آری چنین بودند

 آن زنده اندیشان که دست ِ مرگ را بر گردن ِ خود شاخ ِ گل کردند

 و مرگ را از پرتگاه ِ نیستی تا هستی ِ جاوید پُل کردند

 - ای غم ! تو با این کاروان ِ سوگواران تا کجا همراه می آیی ؟

 دیگر به یاد ِ کس نمی آید

 آغاز ِ این راه ِ هراس انگیز

 چونان که خواهد رفت از یاد ِ کسان افسانه ی ما نیز !

 - با ما و بی ما آن دلاویز ِ کهن زیباست

 در راه بودن سرنوشت ِ ماست

روز ِ همایون ِ رسیدن را

 پیوسته باید خواست، ای غم !

نمی دانم

 روز ِ رسیدن روزی ِ گام ِ که خواهد بود

 اما درین کابوس ِ خون آلود

 در پیچ و تاب ِ این شب ِ بن بست

 بنگر چه جان های گرامی رفته اند از دست !

دردی ست چون خنجر یا خنجری چون درد

 این من که در من پیوسته می گرید

 در من کسی آهسته می گرید

- هوشنگ ابتهاج

"فشار؛ گذشته و آینده"

گاهی اوقات احساس می کنم که گذشته و آینده به قدری محکم از دو طرف فشار وارد می کنند که هیچ جایی برای زمان حال باقی نمی ماند.

باری دیگر برایدزهد – اولین وو

"امشب ای ماه به درد دل من تسکینی..."

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی

آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی

کاهش جان تو من دارم و من می دانم

که تو از دوری خورشید چها می بینی

- شهریار